bez bebek

Beynimin sayfalarını çevirdim bugün. Binlerce anı arasına sıkışmış bir “an”ım takıldı gözüme. Tutup kenarından çektim.

Daha çok küçükken vermişti annem bana. Oyuncakların oynanmayacak kadar değerli olduğunu bilemeyecek bir yaştaydım. Arttırdığı kumaşlarla yaptı bez bebeği. Dikişlerimi elinde dikti. Düğmelerden göz yaptı bana. Delik delik bakan gözler. Kafama sarı yünden saçlar yapıştırdı. Kendi yastığından çıkardığı pamukla doldurdu içimi. Kalbi kadar sıcaktı içimi dolduran pamuk. Sonra bana gösterdi.

“sevdin mi?”

Nasıl mutlu olmuştum. Deliler gibi oynadım onunla, günlerce-bilemedim oynamamam gerektiğini. Dikişlerim patladı önce. Ben oynarken zevkle, farkedemedim pamuklarımın azar azar döküldüğünü.

Ben mutluydum-oynarken, annemin gözleri yaşlıydı-pamuklarımı toplarken.

Sonunda elimde bir çift düğme ve bir tutam sarı yünle kaplı bir bez kaldı. Usulca koydum “anı”mı beynimin kırışıklıkları arasına. Annem, seni çok özledim.

İçi boşalmış bir bez bebeğim ben. Pamuğun var mı?

03 Mar 2000